Στο σπίτι μόνος κι έξω πέφτει η βροχή το φόρεμά σου στο σκαμπό του σαλονιού μας για μας ξεκίνησε μια άλλη εποχή τα όρια σπάσαμε κι αυτού του εαυτού μας. Ξέρω το τρένο που επιβάτη σε κρατά ποιας πόλης σκίζει το κορμί και προχωράει και πως το δάκρυ σου βουβά αργοκυλά κι ώσπου να φτάσεις ύπνος δε θα σου κολλάει. ( R ) Παρέα μου έχω ένα ουίσκι και καπνό στα μάγουλά μου δύο δάκρυα παρέα ήταν μαχαίρι το αντίο το στερνό πόνος το κλείσιμο στην ύστατη αυλαία. Έτσι θα μείνω να θυμάμαι ως το πρωί το ξεχασμένο σου αγγίζοντας φουστάνι πόσο γεμάτη ήταν μαζί σου η ζωή τα λάθη πούγιναν και είπαμε πως φτάνει. Τις πιο ωραίες μας στιγμές θ''''αναπολώ κι άλμπουμ θ''''ανοίξω να σε δω,να σε κοιτάξω μούπες αν φτάσω θα σε πάρω να σου πω μα την απόφαση που πήρα δεν θ''''αλλάξω.
ΕΠΑΝΗΛΘΕΣ! ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΠΟΙΗΤΗΣΤΑΤΖΗ! ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΣΟ ΧΑΙΡΟΜΑΙ...
mou leipeis..omorfoi stixoi gemati me apousia kai epi8imia..na sai kala!kali xronia me omorfes dimiourgies!
εξαιρετικά!!!! είναι πολύ όμορφο ό,τι βλέπεις κι ό,τι ζεις να το βάζεις αυτούσιο στο χαρτί. κρατάς ζωντανή τη στιγμή εκείνη... εις αναμονήν της παραγγελιάς!!!!!! ξέρει ο μάστορας..... φιλιά Μαργαρίτη μου!!!!