Lyrics

										Πεινασμένη μου ψυχή πώς να χορτάσεις
Πώς να γεμίσει το κενό σου με εικόνες
Σε μια ασχήμια πια συνήθισες να παίζεις
Κι έτσι πεθαίνουν καλοκαίρια και χειμώνες
Μου είχε πει ένας φονιάς πριν απ' τα χρόνια μου
Πως αμαρτία είναι όλα όσα ζούμε
Πως όλοι κάποτε σκοτώνουμε και κάτι
Κι ύστερα ψάχνουμε φαντάσματα να βρούμε…

Ο αναπτήρας το τσιγάρο μου φωτίζει
Και με την άκρη των ματιών μου βλέπω θάλασσα
Σαράντα χρόνια στο σκοτάδι μου δεν φώτισε
Πόσο αλλιώτεψα αλήθεια, πόσο άλλαξα
Κι ας λένε κάποιοι ότι τάχα δεν αλλάζουμε
Ότι ο άνθρωπος γεννιέται κι έτσι πάει 
Ποτέ δεν έμαθε κανείς ούτε και πρόκειται
Αργά ο χρόνος μας την άγνοια ξοφλάει…

Κι ύστερα σκέπτομαι το βλέμμα των αδιάφορων
Περαστικών συνοδοιπόρων και συντρόφων
Σαν μια αγέλη από λύκους πεινασμένους
Να τρων οι άνθρωποι τις σάρκες των ανθρώπων
Αναλυτές σχολιαστές και βαθυστόχαστοι
Με συναισθήματα μετάγγισης και ύφους
Πολεμοφόδια οι πείσμονες ιδέες τους
Πίσω από όνειρα κρυμμένοι κι από τοίχους…

Στην βιαστική μου περιπλάνηση κατάφερα
Να συγκρατήσω μερικές μικρές χαρές μου
Ένα ενθύμιο για να έχω να ξεχνιέμαι
Όταν γυρίζω μοναχός τις Κυριακές μου
Όλα τα άλλα είναι όσα δεν κατάφερα
Στα τόσα χρόνια μου να βάλω σε μια τάξη
Όχι πως νοιάστηκα στο βάθος, και τι έγινε?
Είμαι κι εγώ όπως κι εσύ…είμαι εντάξει…