Στίχοι

										Από παιδάκι μέσα στη σκέψη μου σε είχα κλείσει
σ’ όλο τον κόσμο όπου κι αν πήγαινα σ’ είχα μαζί
και μόλις τώρα όπου ο ήλιος μου φτάνει στη δύση
μαθαίνω ότι το ίδιο αίσθημα είχες κι εσύ

είναι της μοίρας η αδυσώπητη η ειρωνεία
μία αγάπη μόνο η σκέψη μας να συντηρεί
και από τότε όπου καθόμαστε σε δυο θρανία
για την αγάπη κανείς δεν τόλμησε να εκφραστεί

χρόνια χαμένα όπου τα πέρασα όλα μακριά σου
με τις συνθήκες που αναπόφευκτα είχα μπροστά
αν κάποιες νύχτες η σκέψη έφερνε το όνομά σου
ήταν μια τρέλα, έτσι το νόμιζα της ξενιτιάς

μία ιδέα που ήταν έντονη μ’ απασχολούσε
όμως ποτέ μου δεν το κατάφερα να σου το πω
ένα σημάδι αν θα μου έδινες πως μ’ αγαπούσες
θα μου αρκούσε και ίσως έπαυα να ‘μαι δειλός