Η νυχτιά έκανε εμφάνιση πάλι Δίπλα στα πόδια μου άδειο μπουκάλι Η θλίψη στα μάτια κοιτάζει Γελάει, σωπαίνει, χλευάζει Φωνάζει πως πάλι θα ρθει κοντά Χιλιόμετρα είναι μακριά Σαν χαμένο κορμί παγώνω ιδρώνω Απ’ τη μοίρα αυτή ποτέ δεν γλιτώνω Μην ακούς, τους χτύπους, τους ψίθυρους Ανόητους τρελούς, στα μάτια η θλίψη κοιτάζει Συνέχεια όλους τρομάζει και μας δικάζει Τα δάκρια να πέφτουν χαλάζι Ετοιμάσου να χαθείς…. Μια πόρτα ακόμα κλειστή θα βρείς
ΕΣΥ ΠΕΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΤΟΝ ΞΕΡΕΙΣ ΦΙΛΕ ΠΟΙΗΤΗ;
ΚΑΛΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ! ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟΙ ΣΤΙΧΟΙ, ΠΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΚΙ ΑΛΛΟΥΣ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΑΠΟΛΥΘΗΚΕΣ!
Πως άντεξες μέσα με τέτοιο όνομα… σκληρή και ωμή η ποίηση σου αλλά έχει και κάτι που μου αρέσει… όταν βγεις θα να αλλάξουν τα πλάνα σου και θα τιμήσεις και το όνομα σου… ένας μήνας είναι λίγος, πολύ λίγος…