Στίχοι

										Χρόνια αγγίζοντας των σύννεφων τη λάμα
ελπιδοφόρα μυστικά με γονατίζουν,
κάτω απ`τα βλέφαρα μια προτομή σκαλίζουν
είν` από χρώματα και δάκρυα το κράμα.

Στην παλινόστηση της σκέψης σ`ακρογυάλια
θα πιω απόψε στην υγειά παλιών ονείρων,
θ`αποτραβήξω τ`όνομά μου απ`των κλήρων
σε ατελέσφορα που έριξαν κανάλια.

Κλίνω στο μέσον ενός κύκλου δίχως τόξα
δεν έχω λέξεις να ντυθώ και θα κρυώσω,
ούτε τραγούδια για να πω , για να πετρώσω
πάνω στ’αέτωμα που μάτωσε η δόξα.

Τώρα που κρύβεται η τύχη στην αιτία
και διαπλέκεται με γνώση και με θάρρος,
αβρός ορίζοντας με τράβηξε σα φάρος
και αυτά μου έμαθε στα μπλε του πρυτανεία.

Στα παγετώδη σωθικά του ένας ήλιος
χρυσό επίπεδο τη γη μου βελτιώνει,
απ’τις πληγές του δεν κυλά φωτιά μα χιόνι
και δεν γνωρίζω αν εχθρός είναι ή φίλος.

Πάλλευκος άγγελος ιχνηλατεί μποστά σου
να βρει για θήραμα την αίγλη που `χει χάσει,
εγώ θνητός απλά που του ‘λειψε η δράση
ζητάω τρόπαιο ένα άγριο όνειρό σου.

“Υγρό καθάριο στη ρίζα ενός βοτάνου
σε μια γωνιά των σκιερών μου παραδείσων,
ρανίδα πύρινη στα στεγανά των μίσχων
όλο το κέρδος ενός μυστικού εράνου.

Με έναν ήχο ρυθμικό το προσεγγίζω
φράχτης υψώνεται με σχήμα αγνού ζωστήρα,
στάζει σα λάβδανο κι εγώ έξω απ’τη θύρα
μέσα στ΄αρώματα φαιδρός πανηγυρίζω.”

Εγγυητής ανθοφορίας το φεγγάρι
σ’ένα νησί του ιλαρό το ’χω στολίσει,
να ‘μαι εδώ και να βαδίζω προς τη δύση
πρώτο μου τρόπαιο στων ουρανών τη χάρη.

“Λιτό σκοτάδι στης αυλής μου τις ροτόντες
μετρώ χαλίκια και μου λείπει ένα ζαφείρι,
ένα δελφίνι κολυμπάει στο ποτήρι
μα προσμετριέται στων πελάγων τους απόντες.

Φτιάχνω μανδύα στοργικά να του φορέσω
σ’άλλη διάσταση σα βρέφος που δεν κλαίει,
το νανουρίζω μα η ανάσα μου δεν καίει
απλά το αγκάλιασα πρωτού το ερμηνεύσω.“

Στον καταρράχτη που ‘χω στο μυαλό μου πλέξει
εκεί το άφησα να κολυμπά στο χρώμα
κι όταν καμμιά φορά με βγάζουν απ’το κώμα
δεύτερο τρόπαιο φιλώ για να μ’αντέξει.

“Στη μασκαράτα των ανθρώπων συμμετέχω
ενδιαμέσως απορώ ποιός είμ` απ` όλους,
ένα γεράκι ξεγελιέται απ`τους δόλους
σπάει η φτερούγα του κι εγώ ευθύς προστρέχω.

Παίρνω μια δέσμη φλογερή σαν την αλήθεια
κι απ’τη διάθλαση γεννιέται μια ημέρα,
που έχει ράμφος γερακιού αντί αιθέρα
και κεραυνούς να αυλακώνουν γκρίζα στήθια.“

Σε ένα φυλακτό που έχω από βασάλτη
κάπου πετάς μαζί με μια μικρή εικόνα,
μα θ`ανταμώσουμε στο τέλος του χειμώνα
τρίτο μου τρόπαιο στις όχθες κάποιου Μάρτη.

#

Χρόνια γυρίζοντας στης γης μου τ’άδεια μέρη
ταξιδοφόρα σύννεφα με προσπερνούνε,
εξαργυρώνουν τη ζωή μου κι απορούνε :
- Aυτός ο άνθρωπος, ανέμους πώς να φέρει...

Mα περιμένουν δυο- τρεις άνεμοι εμπρός σου.
Ίνες λεπτές , που σου τις έκλεβα τα βράδυα..
Κοίτα με ! Στέκομαι στα πιο βαθειά σκοτάδια' 
Συλλέκτης όνειρων στην άκρη των ματιών σου...-


{Α}