Στίχοι

										Βηματα παρθενα σχιζουν τη σιωπη,αναυδες κραυγες
χαραζουν την αυγη και συντομα τα τρενα ουρλιαζουν
στη γραμμη...τα τρενα της οργης και του θυμου
θυμιζουν παντα εσενα μεσα στη βροχη,αγαπη ξενη
μοναχικη...

Κτυπημα της μοιρας ειπαν οι Θεοι, μα του εαυτου μου
ηταν στερνη επιλογη ..λαυξεμενη αγαπη πανω σε πετρινη
ζωη, με γυαλινο αγκαθι σχιζεις την ψυχη και την αφηνεις 
να ουρλιαζει μεχρι να χαθει...

Και πισω απο τις κουρτινες με βλεμμα κλεφτο ψαχνω 
να βρω το χαμενο μου εαυτο και εκει μεσα στο δρομο
κουφαρι αδειανο προκλητικα γυρευει το βλεμμα μου
αυτο,να το τυλιξει σε μια αγκαλια ζεστη και να συγχωρεση 
την επιλογη αυτη...

Μα η αγαπη ποτε δεν συγχωρα αυτους που την 
εκτιμησαν και την λατρεψαν βαθια..ορμα και λιωνει την
ζωη,μια ζωη που για παντα πηρες εσυ..

Ζωη και θανατο μαζι....