Στίχοι

										Πονάει, πίνει και παραμιλά η Ροζαλία
Και στην παράνοια χαρίζει ονόματα με φαντασία
Της εντιμότητας, της θείας τάξης και του πολέμου
Ο σκλάβος χρειάζεται πολύ περισσότερο απ΄ τον γιο του ανέμου.

Στο κάλεσμά  σας θα απαντήσει μ΄ απελπισία
Ο τηλεφωνητής που χθες αγόρασε η Ροζαλία.
Μιλά πολύ μα δεν τον ακούει και γελά παράφορα
τον παραδέχθηκε σαν κάθε άμυνα απλά και αδιάφορα.

εκείνη λείπει 
στο Γιουσουρούμ εξαργυρώνει
χαρές και αισθήματα, νόθα φιλήματα
που στο οινόπνευμα τώρα σκοτώνει

Αν κλαίει είναι επειδή έμεινε χωρίς ταυτότητα
Και η παράνοια παίρνει ονόματα με χρησιμότητα,
της υποτέλειας, της εγκαρτέρησης και υποταγής
[οι ελπίδες χάνονται στο άγονο έδαφος 
της στέρφας γης]

Μέσα σου να κρυφτώ
λαχταράω

*Η πιο γλυκιά ζάλη
Όταν εσύ με κοιτάς
με λατρεία.

* Η πιο γλυκιά χάρη
Να χαθώ στη δική σου
Αμαρτία

* Ο πιο γλυκός πόνος
Να σπαράζω στο σώμα σου
επάνω

* Τ΄ ονείρου μου δρόμος
στην δική σου αγκαλιά
να πεθάνω

[1] ΧΑΙΚΟΥ: "Είδος ποίησης που πρωτοεμφανίστηκε στην Ιαπωνία το δέκατο έκτο αιώνα... μικρά ποιήματα από 17 συλλαβές σε ένα ενιαίο στίχο... Ηχούν σαν μια φωτογραφία που διαιωνίζει τη στιγμή..."