Στίχοι

										Απ’το σχολείο έφευγες,χανόσουνα στο πλήθος.
Μα πάλι μόνη ήσουνα,όπως και κάθε νύχτα.
Μια ευκαιρία έψαχνες,μα έμοιαζε με μύθος.
Και στην πραγματικότητα,τα όνειρα σου ρίχτα

Απέναντι σου εμένα και άκουγα την φωνή σου.
Η γειτονιά το ήξερε,μα κι αυτή σιωπούσε.
Σ’ένα άλλο σπίτι ζούσα,μα ένιωθα μαζί σου.
Κι ο πόνος μέσα μου έμπαινε,όταν σε χτυπούσε.

Σε χτύπαγε ο πατέρας κι η μάνα σου κοιτά.
Είναι αδύναμη μπροστά,του είναι αδύναμη.
Έχει μείνει σαστισμένη,τον φοβάται από παλιά.
Κι εσύ για να αντέξεις,ψάχνεις δύναμη.



Μη φοβάσαι μικρή μου,μη φοβάσαι.Πιασε αγκαλιά,σφικτά το μαξιλάρι.Σε λίγα χρόνια θα ξεφύγεις,μόνη θα’σαι.Και εξάρες θα'ρθουν στο δικό σου ζάριΜια σφαίρα σ ένα όνειρο,ήταν όλαΠου όταν ξύπνησες,σου άφησε σημάδι.Ήταν δώρο του πατέρα,πέτα το ξεκόλλα.Άστο να πάει εκεί που ανήκει,στον Άδη.



Της πόλης σου τα γνώριζες,μικρά μεγάλα πάρκα.
Αφού εκεί ηρεμούσες,απάνω στο γρασίδι.
Το δηλητήριο απ’το δάγκωμα,σ’έφτανε στα άκρα.
Εσύ έψαχνες αντίδοτο,μα η καρδιά του φίδι.

Έκοβες τριαντάφυλλα,τα δώριζες σε σένα.
Τον ουρανό τον ζήλευες,ζήλευες το φεγγάρι.
Το κοίταγες και έκλαιγες,δάκρυα σταγόνες αίμα.
Εξασθενεί η ψυχή σου,κάποιος πάει να στην πάρει.

Τα παιδικά σου χρόνια ο πατέρας σου τα έκανε,
να γίνουν Γολγοθάς σου,να γίνουνε σφραγίδα.
Σ’οτι αθώο πίστευες,τις νύχτες σου το ξέκανε.
Και εγώ ένας παρατηρητής,όλη την αλήθεια είδα.



Αφιερωμένο σε όλα τα κακοποιημένα πλάσματάκια..
Και ιδιάιτερα στην Στέλλα που ζει απεναντί μου
και έγραψα την ιστορία που ζει,σε μορφή τραγουδιού..