Στίχοι

										Οι αθώες μικρές κουβεντούλες
ο καφές, τα πολλά μας τσιγάρα
σαν αποδράσεις από την πλήξη'

Πηδούσα πάνω απ΄τις κουμούλες
με περίσσια πάντα λαχτάρα
του σπιτιού σου η πόρτα ν΄ανοίξει...

Κι άν περνούσαν ατέλειωτες ώρες 
στην παλιά σκουριασμένη καρέκλα
η καρδιά μου θαρρώ πως επέτα

σαν κρυφά μου γελούσες Dolόres
θολωμένη από τα Καρέλια΄
με το πινέλο και την παλέτα...

Είχες πάντα κλειστό παραθύρι
-μην τυχόν μας δούν οι γειτόνοι-
ήταν το φώς στο δωμάτιο λίγο.

Και ζήτησες μου σαν χατίρι
-η περιέργεια κι άν με ζώνει-
τον καμβά μην κοιτάξω πριν φύγω

κι αποκρίθηκα τότε, θυμάμαι:
(ποζάροντας πίσω απ'τό καβαλέτο
και φορώντας στ’ αυτί το πινέλο)

«Σε τέτοιο σκοτάδι, φοβάμαι
σκοτεινό θα σου βγεί το πορτραίτο»
Μ’ απάντησες: «Έτσι το θέλω...»

Μ’ είδανε που πηδούσα την μάντρα
«Μα δεν δύναται να μ’ έχεις φίλο!»
Και σπέυσαν οι καλοί Σαμαρείτες

τα μαντάτα να πούνε στον άνδρα
για να ‘ ρθεί να με σπάσει στο ξύλο
«Ως αρμόζει σε τέτοιους αλήτες...»

Και γι’ άλλο εγώ δεν υποφέρω
καθώς περπατώ τα ξένα χώματα
μοναχά για τις στερνές πινελιές

αχ, πώς με φαντάστηκες δεν ξέρω
και ποιά να μου φόρεσες χρώματα
σε κάποιο πορτραίτο ημιτελές...