Στίχοι

										Λίγο πριν το Μάρτη μήνα
ιός μάς ήρθε απ΄την Κίνα
μπήκε στη ζωή μας σφήνα
και εμείς σε καραντίνα.

Σλόγκαν έγινε σε όλους
το ρητό «Μένουμε Σπίτι»
κυριλάτους και χαχόλους
μας τυλίξαν σ’ ένα δίχτυ
κι όποιος έξω θε να βγεί
υπευθύνως θα δηλώσει
που θα πάει και γιατί.
Κι έτσι φτάσαμε στο Πάσχα
να φοράμε όλοι μάσκα
ω, σημεία των καιρών
λειτουργούν οι εκκλησιές μας
κεκλεισμένων των θυρών
ω, το βιο μας τι υπέστη
η ευχή Χριστός Ανέστη
όχι πια δι’ ασπασμού
αλλά μέσω του φου-μπου (facebook)
ω, τι γκαντεμιά κι αυτή
να μη ψήσουμε αρνί
με παρέα και κρασί
σε ταράτσα ή αυλή
γιατί πρόστιμο θα φάμε
και αυτόφωρο θα πάμε.

Τελικά μαζί και μόνοι
στην πασχαλινή ραστώνη
έπρεπε καλά και σώνει
να μη βγούμε ούτε πόντο
και να ψήσουμε με φόντο
του σπιτιού μας το μπαλκόνι.

Όσοι γράφανε θητεία
με φραπέ στους καφενέδες
τώρα παίρνουν αριστεία
αραχτοί στους καναπέδες
κι όσοι ήταν στο κουρμπέτι
καθημερινή και σχόλη
τώρα έχουνε σεκλέτι
πως θα βγει η μέρα όλη.

Κι όμως η κλεισούρα τούτη
έχει γάλα και κουρκούτι
σ’ άλλους έφερε μουρμούρα
και στη σχέση τους φαγούρα
και απλώς διαπιστώσαν
στην ουσία πως βαλτώσαν
κάποιοι άλλοι το χαρήκαν
που μ’ αυτή τη φασαρία
τους εδόθη ευκαιρία
και ευθύς τα ξαναβρήκαν
και στο τέλος ειν’ αυτοί
που δεν τους ίδρωσε τ’ αυτί
μια και πάντα είχαν μάθει
έστω και με κάποια λάθη
με τον άνθρωπό τους πλάι
η ζωή τους να κυλάει.

Τέλος πάντων όλους πιάνει
της κλεισούρας το φιρμάνι
και ουδείς μας έξω βγαίνει
πάνω κάτω όλοι τα ίδια
και ως μόνη βόλτα μένει
να πετάμε τα σκουπίδια.

Φίλες μου λοιπόν και φίλοι
εν συνόψει καταλήγω
φάγαμε γερό σκαμπίλι
μα τελειώνουμε σε λίγο
νους κοινός δε, αξιώνει
κι αν Πρωτομαγιά σιμώνει
μην κάνει κάποιος μαριολιά
για να στήσει ψησταριά
γιατί χοντρό θα βρει μπελά
απ’ το Νίκο Χαρδαλιά.