Με σιωπή τυλίγεις τα φιλιά σου και μεσ΄ τον άνεμο που σβήνει τη φωνή μου τα προσφέρεις, λυγούν τα χέρια μου πάνω στα μαλλιά σου και το χάδι σβήνει σαν αναπνοή στη σκιά της φτέρης. Πως μ΄ αγκάλιαζες αλήθεια και γινόμουνα καράβι στον ιδρώτα σου, καπετάνιος μου η πιο γλυκιά συνήθεια ν΄ αφήνομαι στου έρωτα τη ρότα σου. Μεσ΄ το φως αποκοιμίζεις τη ματιά μου μ΄ ένα γέλιο που κρυώνει την καρδιά, σα να΄ ναι πάχνη, είναι σίγουρο πως φεύγεις μακριά μου και ξερόκλαδο μ΄ αφήνεις στο βοριά τ΄ απάγκιο σου να ψάχνει. Πως μ΄ αγκάλιαζες αλήθεια και γινόμουνα καράβι στον ιδρώτα σου, καπετάνιος μου η πιο γλυκιά συνήθεια ν΄ αφήνομαι στου έρωτα τη ρότα σου. Μονοπάτι μοναξιάς με δυο τραγούδια της ελπίδας και της πίστης πως ξανά θα δω χαμόγελό σου πήρα και τραβώ μεσ΄ του Μάη τα λουλούδια, πόσο μοιάζουν με τα πρώτα μου φιλιά στο λευκό λαιμό σου. Πως μ΄ αγκάλιαζες αλήθεια και γινόμουνα καράβι στον ιδρώτα σου, καπετάνιος μου η πιο γλυκιά συνήθεια ν΄ αφήνομαι στου έρωτα τη ρότα σου.
0 comments