Στίχοι

										Πόσο πόνο πρέπει πια ν'αντέξω
Την αρρώστεια για να θεραπεύσω
Και Αυτόν στο πρόσωπο να φτύσω
Που μια ζωή μ'αφήνει να τον βλέπω από πίσω

Το σπίτι που ήταν κάποτε γεμάτο φώτα και φωνές
Άδειασε και μείναν μόνο σκόνες και σκιές
Στέγνωσε από χαρά και συγκεντρώσεις γιορτινές
Φαντάσματα κλαίνε πια με λυγμούς στις γωνιές

Το πόνο του πια κανείς δε λέει
Στο σκοτάδι μόνος του κάθεται και κλαίει
Και ο πόνος στο στήθος γιγαντώνεται
Ο εφιάλτης στο όνειρο γαντζώνεται

Και σαν αρπακτικό τις σάρκες του ξεσχίζει
Με τις σάρκες του ονείρου γευματίζει
Αφήνοντας το όνειρο σχεδόν νεκρό, ισχνό
Αφήνοντας του πνεύματος τον οίκο σκοτεινό
Αφήνοντας της ζωής το κάδρο αδειανό
Αφήνοντας της ψυχής το μάτι πια τυφλό