Lyrics

										Της νύχτας άγρια σκυλιά που αλυχτάνε 
Στο φως του φεγγαριού σαν τριγυρνούν 
Βρώμικης πόλης τα σοκάκια που γυρνούν 
Για σπίτι σε υπόγεια ξαποσταίνουν 
Παράσημα οι πληγές που υπομένουν 
Τις γλύφουν για να γιάνουν, δεν περνούν 
Την μέρα κρύβουν τις πληγές, δεν προσκυνάνε 
Κι ας όλοι που φοβούνται κυνηγούν 

Της μέρας όλοι οι «άγιοι» με μίσος 
Τον λίθο του αναμάρτητου πετούν 
Κρατώντας με μανία τα δεσμά τους 
Μη χάσουν το προνόμιο κελιού 
Της μέρας άγρια σκυλιά που σκίζουν σάρκες 
Ν’ αρπάξουν ένα ψέμα προσπαθούν 
Για κάποιο κόκαλο σπονδές κάνουν με αίμα 
Πουλώντας όνειρα, κι άλλα να χτίσουν προσπαθούν 

Τι είν’ αλήθεια; τι είναι ψέμα; μπερδεμένο, 
Και οι αρχές και ιδέες, αχταρμάς 
με βία να επιβάλουν πεπρωμένο 
Σωστό και λάθος στον εχθρό που συναντούν 
Η μέρα και η νύχτα χωρισμένες 
Στον ίδιο κύκλο όμως δεμένες κυνηγούν 
η μια τη άλλη και ποτέ δεν προσπαθούν 
να καταλάβουν πως στ’ αλήθεια είναι ένα 
Παιδί της μιας είναι η άλλη και το ξέρει 
Παιδιά σκυλιά σκυλιών γεννοβολούν 
Κι ας κλείνουν μάτια και στην έχθρα ψάχνουν λόγο 
Και να μπερδέψουν μαύρο κι άσπρο προσπαθούν. 

Κι αν είναι μαύρο μα αγνό ποιος ξεχωρίζει; 
Κι αν είναι άσπρο μα στο βούρκο βουτηγμένο; 
Ποιος έχει δίκιο, ποιος το κρίμα, ποιος ορίζει; 
Για τη ρομφαία ποιο είναι χέρι στιβαρό; 
Οι άγγελοι, όπως λεν, ψυχή δεν έχουν 
Ψυχή ανθρώπου είναι μονάχα που θα ξέρει 
Ψυχή καθάρια που μια μέρα θα ξυπνήσει 
Το αίσχος να ξορκίσει με μαχαίρι