Ξύπνα με
όταν με δείς να παρασυρθώ
σαν ακούσεις ότι γελώ
όμως κοίτα με
όσο πληγές να σβήσω περιμένω
και φίλα με
αν θές να πάψω να ανασαίνω
ζήτα με
και δείξε μου τα ρολόγια
χτύπα με
δοκίμασε με δικά σου λόγια
ξύπνα με
και στο τέλος διώξε με απ΄εδώ
Πώς γίνεται ένας ουρανός
να μας έφερε τόσο χαμηλά
πως μπόρεσε στο τέλος απλώς
η αγάπη να γέννησε τέτοια μοναξιά
πώς γίνεται ένας ουρανός
να ματώνει και τους δυό μας να μη χωρά
Ξύπνα με
σαν με δείς να ονειρευτώ
αν απ΄την αλήθεια πάω να κρυφτώ
όμως είδαμε
φτάσαμε σ΄αδιέξοδο και γκρεμό
πάλι είπαμε
ζούμε σε κάτι δίχως γυρισμό
ξύπνα με
και στο τέλος διώξε με απ΄εδώ
............................................................
............................................................
Δεν είναι επιλογή
και βουνά τα αποτσίγαρα
από χθές πιο ξένοι σήμερα
οι λόγοι και η αφορμή
όλα είναι μία απόφαση
φεύγω απ΄της αγάπης τη κόλαση
Είναι μία φυλακή
με κάτι παλιοσίδερα
που σου στερεί το σήμερα
σου μηδενίζει τη ζωή
Είναι μία φυλακή
που κι η αλήθεια μοιάζει ψέμμα
αν θέλεις κοίτα εμένα
παντού γραμμένη η λέξη φυγή
Δεν είναι επιλογή
μ΄ ανάγκη που μακριά με σπρώχνει
πόνο προσφέρει, όλο και δυναμώνει
πως έγινε τόσο φώς να χαθεί
δεν είναι ο έρωτας αίσθημα ανέξοδο
η τρέλα αυτή με φέρνει κοντά στην έξοδο
....................................................................
....................................................................
Όλες τις καταχρήσεις
ας τις αντάλλαζα
μ΄έρωτα κι εξηγήσεις
έτσι τη ζωή μου θα άλλαζα
μα μένω πιστός
στου χωρισμού τα στερεότυπα
τσιγάρα-ποτά ο τρελός
ακόμη τους δίνω προτεραιότητα
Πάλι τσιγάρα βαριά, ποτά ανακατεμένα
τι να μου κάνουν χωριστά, όλα μαζεμένα
στα σκουπίδια έριξα τα μισοτελειωμένα
κι αν ξημερωθώ, αύριο τελειώνω και με ΄σενα
Πάλι τσιγάρα βαριά, ποτά ανακατεμένα
μες στο μυαλό μου όλα είναι θολωμένα
δεν θές να ξέρεις πόσα σου ΄χω χρεωμένα
πολλά τα σφάλματα, μα δεν πλήρωσες κανένα
Όλες τις καταχρήσεις
με μιάς ας τις ξεχνούσα
να σβήσω το λεκέ που θ΄αφήσεις
τον εαυτό μου να συμπνούσα
μα μένω πιστός
στου χωρισμού τα στερεότυπα
τσιγάρα-ποτά ο τρελός
ακόμη τους δίνω προτεραιότητα
................................................................
................................................................
Δεν είναι αργά λές
και από την προσδοκία σου καίς
τραβάς μαχαίρι, θα χαθείς
αναμνήσεις φέρνεις μόνο βροχής
με τίποτα δεν θα αναμετρηθείς
Δεν είναι νωρίς λέω
μήπως καταλάβω που φταίω
μένω ίδιος σε κόσμο που αλλάζει
ποτέ το κακό δεν σε προϊδεάζει
στην παλάμη δάκρυ και ας μη κλαίω
ας επιμένεις, μέσα σου δεν ρέω
Βαθειές σιωπές
αμήχανες στιγμές
παίρνω αποστάσεις
ανήσυχες πληγές
ξαναζώ σκηνές
στου μυαλού τις παραστάσεις
φωνές παλιές
αταξίδευτες ευχές
δεν σηκώνουν λάθος αποφάσεις
Χειμώνα αρχές
στης πόλης τις βροχές
λησμονιάς έχω τάσεις
Δεν σ΄ακολουθώ σ΄όσα λές
αποχωρώ από γκρίζες διαδρομές
χαλαρό σχοινί και κάτω μίσος
θρασύς της καρδιάς σου ο ήχος
να αναρωτιέμαι που΄ναι ο φίλος
Βαριά αναπνέω
κι όμως στο μαύρο επιπλέω
η ψυχή ψάχνει μια σταθερά
είναι αδύναμα τα φιλιά
και η αγάπη χωρίς συναίσθημα
άλυτο παραμένει αίνιγμα
.................................................
.................................................
Να΄ξερες πόσες κάνω σκέψεις
δίχως κάποιο νόημα οι λέξεις
πουθενά, μόνο σε΄σενα τα πάντα έδωσα
κρύα η καρδιά, μιά ζωή σου αφιέρωσα
είναι πια κουρασμένα τα χάδια
σαν του κορμιού τα σημάδια
κρυμμένα, κάτι αποτυπώνουν
πιο πολλά μας χωρίζουν, απ΄όσα μας ενώνουν
Καμιά επιστροφή σου δεν υπάρχει
αλλά η εξήγηση σου δεν φτιάχνει την αγάπη
τίποτα δεν σε συνδέει πια μαζί μου
πόσο άδικα εξαφανίστηκες απ΄ τη ζωή μου
Καμιά θύμηση δεν σε αγγίζει
μα συγκίνηση απόψε με λυγίζει
μες στις αυταπάτες μόνη η ψυχή μου
γίνε χτύπημα ξαφνικό και πάρε την πνοή μου
Να΄ξερες πόσες πολλές φορές
έπεσα στου μυαλού τις άγονες γραμμές
και πως να γίνει το μισό, ένα
σημείο επαφής ανάμεσά μας κανένα
είναι πια κουρασμένα τα χάδια
σαν του χειμώνα τα βράδια
ρούχα από πάθη βρεγμένα
τα λάθη μας ίσως να ΄ναι μοιρασμένα
.............................................................
..............................................................
Πόσο γρήγορα περνάει αυτός ο καιρός
με τι μεγάλη θλίψη
το μαχαίρι έχει στρίψει
προ πολλού στη καρδιά ο αόρατος εχθρός
να μην στερέψει το αίσθημα προσπάθησα
για να ζήσεις να πάρεις ότι θες σ'άφησα
Πάντα όμορφη θα σε θυμάμαι
τι δεν θα ΄δινα ερωτάς σου πάλι να ΄μαι
πόσο πολύ σ΄αγάπησα, μα δεν λυπάμαι
λυπάμαι μόνο που δε θα σε δώ ξανά
Πάντα όμορφη θα σε θυμάμαι
με αναμνήσεις ξημερώνω ανάθεμα με
μέσα μου σε φυλάκισα και δεν φοβάμαι
φοβάμαι μόνο τη θύμηση σου πια
Πόσο αργά περνάει αυτή η στιγμή
είναι πολλά τα βάσανα
και λίγο δεν ανάσανα
οι ζωές μας μια παράλληλη διαδρομή
κρύβομαι στο ψέμα, το γέλιο προσποιήθηκα
το πόνο σημαδεύω, να σαι καλά ευχήθηκα
..............................................
..............................................
Ξεχασμένες αφίξεις
βιαστικές αναχωρήσεις
αυτό είναι ζωή
αναπάντητες ερωτήσεις
σκόρπιες αναζητήσεις
απ΄το δρόμο μου έχω χαθεί
ότι σβήνει, υπάρχει κάπου
μιλάει η ψυχή... άκου
Ένα κόσμο τέτοιο αγνατεύω
με το ψέμα απ΄την αλήθεια δραπετεύω
να ΄ξερα θεέ μου τι γυρεύω
ή αν άδικα θα παλεύω παντοτινά
Ένα κόσμο τέτοιο εγκαταλείπω
έμαθα απ΄ τη ζωή μου να λείπω
να ΄ξερα θεέ μου που ανήκω
κύμα να γίνω και να βγώ σε ξαστεριά
Φωνές ανώνυμες
καρδιές φιλότιμες
αυτό είναι ζωή
κομμάτια σπασμένα
μάτια τρομαγμένα
απ΄το δρόμο μου έχω χαθεί
ότι σβήνει, υπάρχει κάπου
κάνω προσευχή... άκου
........................................................
........................................................
Η σιωπή
Κρύβει μέσα της ενοχή μάτια μου
Δεν προσπάθησες ποτέ τα κομμάτια μου
Δικά σου να τα αισθανθείς
Η ζωή
Βάζει εμπόδια που θα βαδίσουμε
Και ας τελειώνουμε,για να αρχίσουμε
Να γίνει ότι χρειαστεί
Αν ακόμα θυμάσαι
Ξέχνα για όσα λυπάσαι
Δεν υπάρχει αλλού αγάπη
Πάντα θα λείπει κάτι
Δεν ράγισε το γυαλί
Ξεκίνα, άργησες πολύ
Αν ακόμα θυμάσαι
Νιώσε με και μην φοβάσαι
Η βροχή
Θα πέσει να πλύνει τα δάκρυα
Θα θυμίζει τα βράδια τα άδεια
Πώς κανείς μας δεν υποχωρεί
Η οργή
Κρύβεται στης φυγής τα λόγια μας
Σκορπά στον αέρα τα χρόνια μας
Δεν ορίζω τι σε νοσταλγεί
.................................
.................................
.................................
Αυτός ο έρωτας ο πορφυρός
Με δικάζει στο σκοτάδι,με σταυρώνει στο φως
Πόλεμο έφερε στα σύνορα μου ανέντιμο
Λαχταρησα γιατί νόμιζα η ζωή με είχε έτοιμο
Αυτός ο έρωτας ο πορφυρός
Θα γίνει της ζωής μου ο στερνός
Ένας έρωτας κόκκινος
Γιατί είχε μόνο πάθος
Μα σαν κλέφτης ανώνυμος
Από ένα και μόνο λάθος
Μου ξεριζώνει τη καρδιά
Ένας έρωτας κόκκινος
Πλημμυριζε με αγάπη
Πιά με τον πόνο έγινε συνώνυμος
Βαθειά μου είναι αγκάθι
Ολα μου τα πήρε σε μια βραδιά
Αυτός ο έρωτας ο πορφυρός
Από κει που με γλυκαινε έγινε χαλασμός
Τα γκρέμισε όλα δίχως άλλη σκέψη δίχως
Τώρα καλοκαίρι που της λείπει ο ήλιος
Αυτός ο έρωτας ο πορφυρός
Θα γίνει της ζωής μου ο στερνός
.........................................
..Ανάγκη έχω να κρυφτώ
γιατί ξέρω και γώ έχω φταίξει
σαν άλλοτε ας σε δώ
μακριά απ΄το ψέμα που μας έχει δέσει
ανάγκη έχω να ρίξω
άμυνες...κανείς αιτίες να μη ψάξει
λόγια πως να πνίξω
και να σβήσω μνήμες που έχουμε φτιάξει
Ας μην ανησυχούμε
πάλι το δρόμο θα βρούμε
και τρόπο να ονειρευτούμε
σε μια αγάπη αληθινή και μεις να κρυφτούμε
Ας μην ανησυχούμε
έχουμε φτερά να πετούμε
εγώ να ξεχάσω,έτσι απλά αρνούμαι
θέλω ότι η ζωή μου χρωστά και δικαιούμαι
Ανάγκη έχω να με βρεί
κάπου τυχαία απόψε η ματιά σου
πες το τρέλα,ιδέα απατηλή
μα κάποτε ήμουν γλυκιά συνηθειά σου
ανάγκη έχω να το ξαναζήσω
στη φωτιά δίπλα να λάμψει το παραμύθι μου
κράτα τα όλα,πίσω δεν θα στα ζητήσω
κέρδισε τα εμπόδια κι΄έλα γίνε το ταξίδι μου
............Αν με ήθελες
Τίποτα δεν θα αρνιοσουν
Και σε σχέσεις εφήμερες
Βαθειά δεν θα χανοσουν
Αν με ήθελες
Έτσι δεν θα σκεφτόσουν
Αλλού θα με γυρεύες
Το λίγο δεν θ'ανεχοσουν
Αν θα με ήθελες
Πραγματικά θα ήξερες
Με εμάς τι θες να συμβεί
Και θα έπαυες ν' αμφιβάλλεις
Αν θα με ήθελες
Σ'οτι νιώθεις θα πίστευες
Με τσακίζει αυτή σου ή λογική
Πάρε τη ζωή μου φωτιά να της βάλεις
Ελα.. αλλιώς να ζήσω
Μία φορά και 'γω να κερδίσω
Σε παρακαλώ,μην το αναβάλλεις
Αν με ήθελες
Απέναντι μου δε θα στεκοσουν
Θα καταλάβαινες τι σήμαινες
Μες τη βροχή δε θα περιπλανιοσουν
Αν με ήθελες
Έστω λίγο θα λυποσουν
για τις νύχτες μου τις ανήσυχες
Θα κατηγορούσες και τον εαυτό σου
...................................
....................................
Είχα κλάψει
της είχα γράψει
αμέτρητα τραγούδια-ευχές
με είχαν κάψει οι ενοχές
είχα φωνάξει
δεν είχε αλλάξει
σε τίποτα καλύτερο η ζωή μου
και η ευθύνη ήταν δική μου
είχα ξεχάσει
πως ανεπανόρθωτα μ΄είχε βλάψει
μα τώρα πόσο μ΄αρέσει
που απ' την δύσκολη τη θέση
Έφυγα, επιτέλους ελευθερώθηκα
σαν θαύμα φαίνεται που σώθηκα
κάθε της πρόκληση απέφυγα
τελικά το΄πα και έγινε....έφυγα
Είχα κλάψει
μ΄είχε κάψει
απαραίτητο,νόμιζα, ήταν φάρμακό μου
εξαιτίας της έχανα τον ελεγχό μου
είχα προσπεράσει
τον ευατό που ΄χα χάσει
ήταν η μόνη προτεραιότητα
δεν έκανε ούτε τ΄αυτονόητα
είχα ψάξει
τρόπους να μη με χαλάσει
αλλά και να μην παρεκτραπώ
τώρα πως χαίρομαι που εγώ
................................................
................................................
Άνθρωποι ταξιδεύουν
ώστε άλλοι να ερθούν
μερικούς τα όνειρα μπερδεύουν
και σ΄άλλους κρυφογελούν
Θυμήσου σαν παιδί τι νοσταλγούσες
μέσα τι΄χες δεδομένο
να αργούσε,γρήγορα να μην ανθούσες
τώρα γιατί να στέκεις μαραμένο;
Άνθρωποι σκυφτοί φεύγουν
άλλοι να μπούνε ζητούν
και απ΄το μονοπάτι μόνοι ξεμακραίνουν
μερικοί απλά θα χαθούν
Θυμήσου σαν παιδί τι ευχόσουν
όταν έπεφτες μες τα χώματα
είναι άδικη-σκληρή η ζωή φοβόσουν
μα εγώ έχω δεί και χρώματα
...............................................
................................................
Υπάρχουν κάτι ευαίσθητες ψυχές
που τρέμουν των καιρών τις αλλαγές
και συχνά για τον ευατό τους τα κρατάνε
αισθάνονται, μα με τη σιωπή τους μιλάνε
υπάρχουν κάτι ευαίσθητες ψυχές
που μέσα τους ζούν σπίθες και φωνές
και κάνουν ταξίδι με το νού,να βρούν ότι θέλουν
άνεμος είναι και τους μιλούν
δίχως ειλικρινά να τους ξέρουν
Είναι κάτι ευαίσθητες ψυχές
άτυχες,μεγάλες, σιγανές
και ζούν μόνιμα ώρες ενοχικές
με τη μοναξιά και τον πόνο αιώνιοι εραστές
Είναι κάτι ευαίσθητες ψυχές
χαμένες στο τίποτα,περαστικές
και με δάκρυ πλένουν τις πληγές
ομορφαίνουν μόνο των άλλων τις ζωές
Υπάρχουν κάτι ευαίσθητες ψυχές
που αγκαλιάζουν μες το παρόν το χθές
και μεγάλες καταιγίδες έχουν περάσει
ότι χτυπά,να ζητά ακόμη δεν έχει πάψει
είναι κάτι ευαίσθητες ψυχές
που κανείς δεν τις ποθεί,αδιάφορες λές
και κάνουν ταξίδι με το νού,να βρούν ότι θέλουν
άνεμος είναι και τους μιλούν
δίχως ειλικρινά να τους ξέρουν
...............................................
...............................................
Όταν θα έρθεις
Πές πως τάχα μακριά μου δεν αντέχεις
Όταν θα έρθεις
Δείξε πως σε αισθήματα να σε κατακλύζουν επιτρέπεις
Όταν θα έρθεις
Πως δεν έγινε τίποτα θα υποκριθώ
Θα σε φιλήσω, μα δρόμο θα΄χω εφεδρικό
Όταν θα έρθεις
Μη διστάσεις να λές όμορφα παραμύθια
Υπόσχομαι θα γελώ, μα θα σκέφτομαι την αλήθεια
Όταν θα έρθεις εγώ θα φύγω
Ένα σώμα κενό στο αφήνω
Με αυτό να αγαπιέσαι, να γελάς
Μιας και για ΄σένα δεν διαφέρει αν κρατάς
Κάτι ή καρδιά
Εγώ απ΄ αυτή την εικόνα θα ΄μαι μακριά
Όταν θα έρθεις
Πες πως τάχα το γυαλί δεν έχει ραγίσει
Όταν θα έρθεις
Δείξε ότι πολύ κάτι δικό μου, σου ΄χει λείψει
Όταν θα έρθεις
Θα μοιάζει ότι ακόμα ζώ κανονικά στο χθές
Θα σ΄ αγκαλιάσω, λες και δεν πονάν οι πληγές
...................................
...................................
Ολόκληρη η πόλη είναι φωτισμένη
κίνηση παντού, ο κόσμος βγαίνει
μα εγώ μένω στο σπίτι αμίλητος
μιά φωνή όλο και με παρασέρνει
η καρδιά πιά μόνο σωπαίνει
φτάνω στη πόρτα και μένω ακίνητος
Μιά στιγμή πριν να φύγω
κατάλαβα σε κάθε δρόμο,σε'σενα θα καταλήγω
και ας μην μου έδωσες ποτέ ούτε το λίγο
πρέπει δύναμη να βρώ,να σε αποφύγω
Στο κοκκινό μου μη σταματήσεις
και αν με βρείς, μην μου μιλήσεις
γιατί περιμένω τη μέρα που θα σε δώ
και απλά τίποτα δικό σου δεν θα επιθυμώ
Ολόκληρη η πόλη είναι ξενυχτισμένη
μία νέα μέρα ήρθε,κάπως συννεφιασμένη
αυτή η σκέψη σου πως με εξαντλεί
ένα "μπορώ" κάπου ξεχασμένο
μου λέει άλλο να μην περιμένω
μπορώ να κάνω μιά καινούργια αρχή
....................................................
....................................................
Εκείνο το βράδυ,το απαλό άγγιγμα
μάλλον της αγάπης έκρυβε την πυσία και το χάρισμα
με το χαμόγελο ψυχή πέρναν ως και τα άψυχα
όμως δυστυχώς όλα λήξαν τόσο άτυχα
κάτσε δές πόσο κλαίω, ενώ γελάς
καρδιά πέτρα δεν έχω και προσπερνάς
ξανά μια πνοή, μιά αγκαλιά νοσταλγώ
και αντί γι΄αυτά,σιωπή- βουτιά στο κενό
Σε ΄σενα δεμένα καρδιά και μυαλό
όλα τ΄άλλάζεις με μιά απόφαση,σε΄να λεπτό
να σε φτιάχνω μέσα μου πάλι προσπαθώ
Σε΄σενα οδηγούν σκέψεις και όσα μπερδεύουν
δρόμοι επιστροφής όλο και λιγοστεύουν
απέχουν τα όνειρα και στη θέση τους εφιάλτες μπαίνουν
Εκείνο το αεράκι το "είναι σου" μέσα μου το΄φερε
απ΄ότι είχα νιώσει ανώτερο, διέφερε
ήταν η στιγμή μας και πάγωνε το χρόνο
δεν γινόταν να σ'άρνηθώ,μα το παρόν με βρήκε μόνο
κάτσε και δές πως σταμάτησα, ενώ συνεχίζεις
και είναι τρελό να αρκούμαι,κάτι να μου δανείζεις
ξανά μια πνοή, μιά αγκαλιά νοσταλγώ
και αντί γι΄αυτά,σιωπή- βουτιά στο κενό
....................................................
....................................................
Η φυγή σου τη ψυχή, τα πάντα έχει ερημώσει
ο χρόνος εδώ με ξέχασε,τα πάντα έχει παγώσει
το τζάμι ράγισε μα δεν σπά
το δάκρυ δεν στέγνωσε,ακόμη κυλά
η αγωνία μoυ μεγαλώνει,τι θα μου στοιχήσει;
ένα θαύμα,το περιμένω, μα έχει αργήσει
Τι είναι αυτό
που εδώ σε΄χει κρατήσει
πως μπορώ να πώ
ότι ξανά δεν μου'χεις λείψει
Τι είναι αυτό
που τον πόνο θα σταματήσει
σαν εσένα ποιά να βρώ
μακριά σου τώρα μόνο θλίψη
Η φυγή σου το μυαλό,τα πάντα έχει στοιχειώσει
το φιλί σου στη ζωή μου,στα πάντα φώς θα δώσει
με αγκάλιαζες,μα χαθήκαμε
μνήμες χαραγμένες,διαλυθήκανε
το τσιγάρο σβήνει,ο καπνός άραγε τι θα φανερώσει;
δεν περιγράφεται ότι ζώ, σε λίγο τι θα ξημερώσει;
.......................................................................................................................................................................................
Θέλω να δώ...απόψε τα μάτια σου
και αν πειστώ..πως ενώθηκαν τα κομμάτια σου
θα φύγω λοιπόν, άλλο να μην ενοχλώ
θέλω να δώ...πως με τη χαρά γνωρίστηκες
το χαμένο σου κενό..το κλεισες,τόσο που αγωνίστηκες
άσε με΄μενα στο παρελθόν,στα δύσκολα έμαθα να ζώ
Πως ξεχάστηκα εδώ
με τα παλιά λόγια σου
πως ξεχάστηκα απορώ
με τα σταματημένα ρολόγια σου
χωρίς σώμα ζεστό
ποιά αγκαλιά να ζεστάνω;
σκόρπισαν γύρω τα σ'άγαπώ
με τη μοναξιά έχω πια να κάνω
Θέλω να δώ..τη μορφή της φυλακής μου
και απόψε να πιώ..για τ΄απομεινάρια της ψυχής μου
αποφάσισες λοιπόν στη φυγή να ζήσεις
θέλω να αισθανθώ..μικρές στιγμές παραδείσου
που ονειρεύομαι και δρώ ακόμη σαν να΄μαι μαζί σου
άσε με΄μενα στο παρελθόν,τουλάχιστον εκεί είμαι εγώ
........................................................................................................................................................................................
Όταν δεν ζητάς κανένα
όταν ζείς στο ψέμμα
και λές ¨όλα καλά¨
ενώ το πατά
το κάθε πράγμα,φταίνε αυτές
όταν το τσιγάρο σβήσει
και το βλέμμα,τ΄άπειρο κερδίσει
φταίνε αυτές
Αχ αυτές οι μοναξιές, οι καλά κρυμμένες
επιβιώνουν σε θολά μάτια, σε ώρες περασμένες
αχ αυτές οι μοναξιές, για όλα είναι ένοχες
σκοτώνουν καρδιές και τις γεμίζουν με ιδέες έμμονες
Όταν σε εγκαταλείπει η δύναμή σου
όταν αφήνεσαι στη σιωπή σου
και μέσα σου κάτι σε πειράζει
ενώ δείχνεις πως δεν σε νοιάζει
τίποτα, φταίνε αυτές