Στίχοι

										Να ξέρεις πόσες φορές ήθελα να ‘ρθω στην πόρτα σου και να χτυπήσω ή έστω τη φωνή σου να ακούσω. Στο παράθυρό σου από κάτω να σταθώ και με μια κρυφή ματιά στα όνειρά σου να χαθώ. Έστω για λίγο να σε δω… να σε αγγίξω, τη ζεστή σου αγκαλιά να αισθανθώ. Να ‘ξερες πόσο θα ‘θελα να σου τηλεφωνούσα για μια στιγμή μόνο η φωνή σου να μ’ αγγίξει… 
Μια τελευταία φορά να σου χάιδευα το κεφάλι και εσύ να μου χαμογελούσες, το μάγουλό μου να άγγιζες, γλυκά να με ξαναφιλούσες… Να ‘ξερες πόσο θα ‘θελα να ‘μαι κάθε βράδυ δίπλα σου όταν κοιμάσαι το πρόσωπό σου να κοιτώ, να αισθάνομαι την αναπνοή σου, να σε προστατεύω από όλα τα άσχημα όνειρα για να μη φοβάται η καρδιά σου. 
Να ‘ξερες τα βράδια όμως πως δεν κοιμάμαι όταν εσένα θυμάμαι. Υποφέρω και υποφέρω… 
Να ‘ξερες πόσο θα ‘θελα να μου χαμογελούσες μόνο μια φορά να κοίταζες στα μάτια όπως τότε. 
Να ‘ξερες πόσο θα ‘θελα να ‘σουν εδώ που σε χρειάζομαι. Τα χέρια να μου κρατούσες να μην φοβόταν η δικιά μου η καρδιά, να μην πονούσε. 
Να ‘ξερες πόσο θα ‘θελα ένα τραγούδι να σου πω. Ο πόνος μου να τραγουδά το δάκρυ μου που πέφτει σαν μελωδία. Να ‘ξερες πόσο… 
Να ‘ξερες πόσο θα ‘θελα όλα τα αισθήματά μου να σου τα χαρίσω, εγώ ξανά τον πόνο για να μην τον ζήσω. 
Να ‘ξερες πόσο θα ‘θελα την φωτογραφία σου να σχίσω μα κι αν το κάνω απ’ το μυαλό και την καρδιά πάλι δε θα τη σβήσω… 
Να ‘ξερες πόσο θα θελα ξανά να με φιλούσες να αισθανόμουν την καρδιά μου παλι να χτυπά. 
Να ‘ξερες πόσο θα ‘θελα να την σκοτώσω μα εγώ δε θέλω τη καρδιά σου να πληγώσω. 
Να ‘ξερες πόσες φορές ήθελα να σε πληγώσω, μίσος να αισθανθώ μα η καρδιά μου δεν αντέχει η δικιά σου να είναι πληγωμένη. 
Να ‘ξερες πόσες φορές μόνη το ξημέρωμα να περιμένω, ένα αστέρι για να πέσει απ’ τον ουρανό και τότε θα ‘θελα να του πω, να ευχηθώ… 
Θα ‘θελα ξανά να με θες. 
Καρδούλα μου θα ‘θελα να ‘ξερες, μα είσαι πια σε άλλη αγκαλιά. Δεν ξέρεις τώρα πια μόνη μου πως περνώ, πως είναι η μοναξιά και πόσο ακόμα σ’ αγαπώ… 
Ελπίζω να είσαι έστω καλά. Να χαίρεσαι την νέα σου αγκαλιά! Εγώ θα ‘μαι εδώ και γράμματα για σένανε θα γράφω. Και ας μη θέλεις πια εγώ και πάλι με κάθε μου κρυφή ματιά θα βλέπω αν είσαι εσύ καλά και θα ρωτώ αν η καρδούλα σου χαρούμενα χτυπά. Κι αν όχι κρυφά θα προσπαθώ ένα χαμόγελο να σου χαρίσω. Κι ας μη με θες πάντα μπροστά σου θα στήνομαι κρυφά να προστατεύω τη καρδιά που τώρα πια με πονάει για να μην πονέσει κι αυτή όπως πονάει η δικιά μου η καρδιά… 
Να ‘ξερες πόσο θα ‘θελα μέσα στην αγκαλιά σου να αποκοιμηθώ ακούγοντας τους χτύπους της καρδιάς σου. Τη αναπνοή σου στο λαιμό μου να αισθανθώ. Το άρωμά σου να γευτώ… 
Να ‘ξερες πόσο θα ‘θελα τα γράμματα που σου ‘γραψα για σένα μόνο να διαβάσεις μα δε μπορώ. 
Να ‘ξερες πόσο θα ‘θελα στο τώρα που κρυώνω να με ζεστάνεις. 
Να ‘ξερες πόσο θα ‘θελα το τηλέφωνό να χτυπούσε και να ‘σουν εσύ. 
Να ‘ξερες πόσο θα ΄θελα έστω λίγο να ΄ξερα ότι μετάνιωσες και εσύ πονάς έστω και λίγο όταν σκέφτεσαι πως με παρατάς και με πονάς. 
Να ‘ξερες πόσο θα ‘θελα στο παρελθόν μας να γυρνούσα και εκείνη τη στιγμή που σε φιλούσα για πάντα παγωμένη να κρατούσα. 
Να ‘ξερες πόσο θα ‘θελα όλα τα δάκρυα να σου αφιερώσω μα αυτό πια δε χρειάζεται γιατί είναι όλα πλέον για σένα. 
Μονάχα ένα σου ζητώ. Πάρε πίσω τα φιλιά σου, κάθε χάδι, κάθε βλέμμα, εκείνο το σημάδι στο λαιμό. 
Πάρε όλες σου τις αγκαλιές, όλα τα λόγια, τις αναπνοές. 
Παρ’ τα, είναι δικά σου, εμένα πια δε μου ανήκουν… ανήκουν στη καρδιά μου κι αυτή τη χάρισα σε ‘σένα. Κι αν δεν την βρεις θα την ακούσεις το βράδυ όταν θα χτυπάν οι σταγόνες της βροχής στο παράθυρό σου.