Στίχοι

										Δεν ξέρω αν ήρθανε απόψε τα αστέρια 
να μου μιλήσουν για την άπιαστή σου αύρα 
ή αν ξεκίνησαν για να σε συναντήσουν 
κι απλά μπερδεύτηκαν στου ονείρου μου τη χάβρα. 

Μιλούν σιγά και ψιθυρίζουν λόγια τέτοια 
που όμοιά τους άνθρωπος δεν έχει ακούσει. 
Λόγια παράξενα, θολά, αγριεμένα, 
μισοχαμένα σαπιοκάραβα στο πούσι. 

Λένε για σένα που ποτέ σου δεν κοιμάσαι, 
πως τριγυρίζεις σε μια φαύλη χαρμολύπη, 
ότι μεθάς και μες στης λήθης σου τη ζάλη 
βλέπεις το είδωλο απ'τον καθρέφτη σου να λείπει. 

Και τότε είναι που απότομα αρχίζει 
από τα μάτια σου να τρέχει η αρμύρα, 
που εγώ ο δύσκολος, τρελός και κουρασμένος 
νόμισα έύκολα πως ήρθα και την πήρα. 

Το αίμα καίγεται πάνω στο μαύρο δέρμα. 
Ο χρόνος έπαψε τη ζήση να μετράει. 
Τ'αστέρια δείλιασαν στου φεγγαριού το γέρμα. 
Η μέρα αδίστακτη με βλέπει και γελάει.