Lyrics

										Βράδια ίδια σκονισμένα
για καιρό  γονατιστά
που ζητούν μορφή από σένα
και γυρεύουν σιωπηλά

μια εικόνα ψάχνουν μόνα
μια στιγμή για να αφεθούν
μια αγάπη μια σταγόνα
μια πνοή να φωτιστούν.

Φταίει ίσως ο χειμώνας
φταίει κάπου η μοναξιά
και οι στιγμές που σαν αιώνας
στηχαρά δίνουν σπρωξιά,

Φταίει η μέρα που φωτίζει
φταίει η νύχτα που σιωπά
την αγάπη υπνωτίζει
και ειν' τα δάκρυα νωπά,

Βράδια ίδια αποριμένα
για το που, για το γιατί
περιμένουν καθισμένα
στο ποτέ και στο μπορεί

μια ανάσα αναπνέουν
μια κατάρα προσδοκούν
μια φοβέρα μια ημέρα
να νομίζουν ότι ζουν