Χαιρέτησε ανέμελα κι ανάβλεμμα δεν έριξε στην άλιαστη θωριά μου, τη ζήση μου συθέμελα με τη φυγή της έτριξε μεσ΄ την ανημποριά μου. Μ΄ αφήνεις και η τύχη μου κατάκοπο παιδί στοργής ζητά γωνιά να γείρει, χαράς του μια στιγμή σε έρημο στρατί διαβάτισα τη βρίσκει το λιοπύρι. Το σύθαμπο τ΄ ανάριξα στους κυρτωμένους ώμους μου κανείς μη με γνωρίζει, σε σκέψη μια σπαρτάρησα πως τους καινούργιους δρόμους μου η μοναξιά ορίζει. Το δάκρυ μου ψηλάφησα στ΄ αζέσταγο προσκέφαλο, σ΄ απέραστο σκοτίδι, αποσταμένος τ΄ άφησα της πίκρας σαν ακέφαλο να με τρυπά λεπίδι.
Κρατω το "καλεσμα".... και ευχομαι να εχεις ενα ομορφο Πάσχα..