Σε βλέπω ξανά να μερδέυεις τις λέξεις δεν ξέρεις αν θέλεις να 'ρθεις ή να τρέξεις Μα λόγια αγάπης ποτέ δεν προφέρω Δεν ξέρω τι θέλω, ούτε θέλω να ξέρω Κλεισμένες κουρτίνες και φώτα σβηστά περνούν απο μένα οι λέξεις ξυστά Δεν έχω ψυχή μα βαθιά υποφέρω Δεν ξέρω τι φταίει, ούτε θέλω να ξέρω Ανάβει το φως κι η σκιά μεγαλώνει στοχεύει ο σκοπός και τις λέξεις σκοτώνει Τρελαίνομαι ίσως, ή ίσως διαφέρω Δεν ξέρω ποια είμαι...μα ίσως να ξέρω
ΚΙΡΚΗ ΜΟΥ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΠΤΟΜΕΡΗ ΚΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΣΟΥ ΚΡΙΤΙΚΗ, ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΕΙΣ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙΣ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ, ΦΙΛΙΑ...
Υπέροχο. Υπέροχο. Υπέροχο.
Η ΩΡΑ ΕΙΝΑΙ 20:25!!!
Κίρκη, το "Ενυδρείο" μου άρεσε πολύ. Γράφεις πάρα πολύ καλά, τα έχουμε ξαναπεί, δεν τίθεται θέμα πια αν γράφεις καλά. Απλά θα μας μαγνητίζει η δουλειά σου και θα είμαστε εδώ. Τα λέμε...
Για όνειρα που έκανες κλαμένος Για ώρες βουτηγμένες στο ποτό Για λόγια που μου είπες μεθυσμένος Για εκείνο το θλιμμένο «σ’ αγαπώ»
Είμαι ένα άσπρο στρατιωτάκι σκαλιστό μ' όλο το θάρρος ξεκινώ το πρώτο βήμα δύο τετράγωνα μπροστά κι ας σκοτωθώ ο θύτης είναι θλιβερός, όχι το θύμα ετσι ειναι! εξαιρετικο! σου ευχομαι οτι καλυτερο φιλη μου κιρκη! να εχεις ενα εμπνευσιμο τριημερο! τα σεβη μου!