Μια ηλιαχτίδα τρύπωσε απ΄το παράθυρό μου και το σκοτάδι θύμωσε κρύφτηκε στο λυγμό μου Εκεί τη νύχτα αντάμωσε και κάνανε παρέα και τότε εγώ απαρνήθηκα της ζήσης μου τα ωραία Η ηλιαχτίδα στάθηκε πάνω στο πρόσωπό μου τα βλέφαρα έκλεισα σφιχτά μην κλέψει το θυμό μου Όμως αυτή επέμενε μου έκαψε τα μάτια τ΄άνοιξα και αντίκρυσα ηλιόλουστα παλάτια Μια ηλιαχτίδα χόρευε μπροστά μου και ζητούσε από το λήθαργο να βγω αισθήσεις μου ξυπνούσε Και το σκοτάδι αρνήθηκα από τη λύπη βγαίνω μια ηλιαχτίδα αγκάλιασα μαζί της ανασαίνω Μια ηλιαχτίδα άνοιξης πηγή αγάπης είναι φόρα το φως της στα μαλλιά ζωής αχτίδα γίνε
όσα η ανάγκη υφαίνει ξηλώνει η συνήθεια θαρρώ υπέροχος αυτός ο στίχος σου Αθηνά . επέτρεψέ μου όμως ...εγώ θα το ήθελα με μια μικρή αλλαγή ...... όσα η καρδιά μας υφαίνει / ξηλώνει η συνήθεια θαρρώ. αυτό το λέω γιατί νομίζω πως οι λέξεις ..ανάγκη-συνήθεια έχουν το ίδιο κάτι που ακυρώνει το θέλω , αυτό δηλαδη που φτιάχνει το όνειρο κι ορίζει την καρδιά.
Κι όταν μπορέσω τελικά ν΄απαλλαγώ από σένα θα καταφέρω σταθερά να ξαναβρώ εμένα Είσαι εξαιρετική..!
τα θέλω όλα ή τίποτα...έτσι κορίτσι μου....μια ζωή την έχουμε....φιλιά σου
Τι κάνεις??????? "Σπάσε τον κρίκο" Δυναμικός πολύ ο κρίκος σου!! Πολύ καλό! Σπάστον λοιπόν!!!
τρελαθηκα με τον τελευταιο στιχο σου μου εφερε εικονες δικες μου υπεροχα γραπτο μπραβο ρε φιλεναδα μπραβο σου χρωστω ενα τεραστιο φιλι ευγε
καλώς βρισκόμαστε και εδώ
ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ!!!!! ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΑΘΗΝΑ ΜΟΥ, ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ !!!!!