Μένω σε κάποια της ζωής μας γειτονιά σ’ένα στενό που δεν το φτάνει ήλιου φως . Τρέμεις τις νύχτες απ’την τόση παγωνιά και είναι τα δάκρυα φίλος σου κρυφός. Μένω κρυμμένος στης ζωής μας μια γωνιά . Μα εγώ θα βγαίνω εδώ στης μοίρας το μπαλκόνι για να αγγίζω τους καημούς του κάθε διαβάτη . Όλων αυτών που περπατούν τούτο το δρόμο μόνοι όλων αυτών που διάλεξαν το λάθος μονοπάτι . Όλων αυτών και μένανε που νύχτα μας λυτρώνει . Ζω σε κάποια της ψύχης μας πολιτεία που κάθε κάτοικος φορά χίλιες πληγές . Δεν έχει λεωφόρους , ούτε πλατεία έχει μονάχα τις πνιγμένες μας κραυγές . Ζω σ’ενός ονείρου μας την ασωτεία . Μα εγώ θα βγαίνω εδώ στης μοίρας το μπαλκόνι για να αγγίζω τους καημούς του κάθε διαβάτη . Όλων αυτών που περπατούν τούτο το δρόμο μόνοι όλων αυτών που διάλεξαν το λάθος μονοπάτι . Όλων αυτών και μένανε που νύχτα μας λυτρώνει .
ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !!!! ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΜΟΥΣΙΚΗ!!!!!!
Καλώς όρισες Μιχάλη ! είσαι πολύ καλός, διακρίνω ….ΜΑΣΚΕΣ , ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣ, ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΜΟΥ … όχι πως τ’ αλλά μένουν πίσω…. καλή συνέχεια
grafeis yperoxa!kalh synexeia!