Νυχτώνει / κι η απουσία σου τον πόθο μου φουντώνει είσαι εδώ / είσαι αλλού / είσαι κοντά / και πουθενά είσαι στην σκέψη μου παντού / που μέσα δεν μερώνει. Σε ψάχνω / σαν την μητέρα που της ξέφυγε το σπλάχνο πού να σε βρώ; / πλάσμα μυαλού / εικονικό / κι αερικό ! είσαι σαν κύμα του γιαλού / το ζω, μα δεν τ’ αδράχνω.. Σε νιώθω / σαν τον αρχέγονο του έρωτα τον πόθο σαν με καλείς / να σου σταθώ / καρτερικά / κι αληθινά κι αγωνιάς μην σου χαθώ / και μείνεις πλάσμα νόθο... Να ξέρεις / ίσως δεν γίνω στη ζωή σου τιμονιέρης μα μοναχός / θα προσπαθώ / σαν το θεριό / ρότα να βρω στο βλέμμα σου το αγαθό / την Άνοιξη να φέρεις . Και μόνο / όταν η άνθηση σκεπάσει κάθε πόνο, σβήσει ο αχός / στο λυκαυγές, / δειλά - δειλά / και απαλά, για κάποιες τύψεις μου -πληγές- / κι εγώ θα ξαλαφρώνω… -.-
Για μια φορά ακόμη να επαναλάβω πώς η γραφή σου έχει μια ιδιαιτερότητα !Πολύ αληθινοί οι στιχοι σου !Μπράβο ..
Πολύ ρομαντική προτροπή για χορό και τραγούδι στο φως του φεγγαρόφωτου.Όμορφες λέξεις και υπέροχες εικόνες.
σου τα πα και στο stixoi. ΤΕΛΕΙΟΟΟΟΟΟ!!!!
Στίχοι εκ βαθέων ! ! !Έχεις το χρίσμα, Χρήστο...
oraioi oi stixoi sou! einai poli euxaristoi