Στίχοι

										Οι φίλοι μου γυναίκες και θεοί
Με στείλανε στην Τροία μετανάστη
Τα τείχη μου τα γκρέμισα παιδί
Κι οι νύχτες μου κοιμόντουσαν στη λάσπη
Βαφτίστηκα μια μέρα μοναχός
Το όνομα που μου ‘δωσα ξεχνάω
Οι στίχοι μου του έρωτα αχός
Σταυρός που όσο ζω θα κουβαλάω…

Στις στάχτες μου θαφτήκαν οι καιροί
Καιρός να βρω κι εγώ του νου την άκρη
Ποντάρισα στην δύσκολη στροφή
Σε δρόμους που δεν χώρεσαν στο χάρτη
Λιμάνι κουρασμένο η καρδιά
Του πόθου τα καράβια κουμαντάρει
Δεν γύρισα να βρω παρηγοριά
Χαράματα η τρέλα μου σαλπάρει…

Στο δέρμα μου φυτρώνουνε φωτιές
Φωνές από τα βάθη της ψυχής μου
Σαν φλόγες που χορεύουνε γυμνές
Οι άρρωστες ελπίδες της ζωής μου 
Στο πρόσωπο χαστούκι ότι ζω
Κι αυτά που με στοιχειώσανε, ρυτίδες
Το θάνατο κατάματα κοιτώ