Lyrics

										Οι φίλοι μου γυναίκες και θεοί
Με στείλανε στην Τροία μετανάστη
Τα τείχη μου τα γκρέμισα παιδί
Κι οι νύχτες μου κοιμόντουσαν στη λάσπη
Βαφτίστηκα μια μέρα μοναχός
Το όνομα που μου ‘δωσα ξεχνάω
Οι στίχοι μου του έρωτα αχός
Σταυρός που όσο ζω θα κουβαλάω…

Στις στάχτες μου θαφτήκαν οι καιροί
Καιρός να βρω κι εγώ του νου την άκρη
Ποντάρισα στην δύσκολη στροφή
Σε δρόμους που δεν χώρεσαν στο χάρτη
Λιμάνι κουρασμένο η καρδιά
Του πόθου τα καράβια κουμαντάρει
Δεν γύρισα να βρω παρηγοριά
Χαράματα η τρέλα μου σαλπάρει…

Στο δέρμα μου φυτρώνουνε φωτιές
Φωνές από τα βάθη της ψυχής μου
Σαν φλόγες που χορεύουνε γυμνές
Οι άρρωστες ελπίδες της ζωής μου 
Στο πρόσωπο χαστούκι ότι ζω
Κι αυτά που με στοιχειώσανε, ρυτίδες
Το θάνατο κατάματα κοιτώ