Lyrics

										Τον πήρανε χαράματα την τσίμπλα είχε στο μάτι
να πάει να σβήσει τη φωτιά προτού να απλωθεί
παιδί δεκαεξάχρονο το βγάλαν τρομοκράτη
γιατί είχε βάλει στο μυαλό να αντιπαραταχτεί

Παράλληλα αντίθετοι των δυο παιδιών οι δρόμοι
δίπλα στο άγχος για το βιος σε απέναντι γωνιά
του ενός περίσσευε η πυγμή του άλλου η συγνώμη
κοντά ήταν οι σκέψεις τους οι πράξεις μακριά
 
Ο ένας ήταν αυλικός της άρχουσας της τάξης
ο άλλος ονειρεύονταν τον κόσμο με βιολιά
ήταν αντιμαχόμενοι με ίδιο τον πατέρα
του ενός του μίλαγε ο νους  του άλλου η καρδιά
 
Τα περιστέρια κλάψανε και μαύρο βγάλαν δάκρυ
το βόλι έβαλε σκουσμό  σα βρήκε την καρδιά
έφυγε  ο νιος που μπόραγε τον κόσμο να αλλάξει
ξοπίσω έμεινε ο αδερφός που έσβηνε τη φωτιά
 
Τα αφεντικά σιγήσανε χάσανε τη φωνή τους
για λίγο όλα κομπιάσανε τους έφυγε η λαλιά
πέντε λεπτά περάσανε να κάνουν να συνέρθουν
και ύστερα ξανά μίλησαν  για στόχους και δουλειά
 
Ο σπόρος όμως έπεσε γαντζώθηκε στο χώμα
αίμα αθώο θα χυθεί μέχρι να ποτιστεί
όσο και να του ρίξουνε σκουπίδια να σαπίσει
πάντα το φόβο θα έχουνε οι μεγαλοαστοί
 
Δε γίνεται να ζούμε εμείς και δίπλα να πεθαίνουν
άλλος να φτύνει το νερό και άλλος να διψά
παιδί μικρό του γείτονα το χάρο να παλεύει
και το παιδί το διπλανό συνέχεια να γελά
 
Όλοι όσοι ονειρεύονται να αλλάξουνε τον κόσμο
ούτε κουκούλες έχουνε μήτε μάσκες φορούν
μήνυμα μεταφέρουνε χτυπάνε τις καμπάνες
όσους και περισσότερους ξυπνήσουνε μπορούν